yapraklar

[Müjgan]

"Eğer bir ağacın yaprakları yere düştüklerinde yeni bir yaşamın başlangıcı olacaklarını bilselerdi, rüzgar estikçe, yere düşeceğim diye korkudan tir-tir titremezlerdi."
Budizm din kitabı

Sonbahar mevsiminde bize sarı, kırmızı, kahverengi renkleriyle hüznü ve romantizmi yaşatan, ama toprağa düşmeden önce böylesine titreyen yaprakların öyküsünü anlatmış "yağrağın dili" adlı kitabında Prof. Dr. Necmettin Çepel.
Kayın, gürgen, meşe gibi yaprağını döken ağaçların yaprakları yere düştüğünde, iki yıl içinde ayrışıp humus oluyorlarmış. Ama çam iğne yaprakları 5-7 yıl toprağa girmemek için direnip duruyorlarmış.

Yaprakların dökülmesini sağlayan sırları şöyle sıralamış.

1).Yaprak kendi kendine düşünür: Soğuklar geliyor, bir işe yaramadan ölüp gideceğime, ağacı tamamen terketmeden önce, içindeki besin maddelerinden bir kısmını sürgün, dal ve gövde kısımlarına gönder ve orada depola. İlkbahar gelince, doğacak yeni yapraklara ve sürgünlere şimdiden bir "start yardımı" hazırla. Bunun üzerine yaprak içindeki enzimlere emir verir: "Bendeki katı halde bulunan besin maddelerinin bir kısmını çözündürün ve onları dal, sürgün ve gövdeye içirin." Bu emir yerine getirilir. Ağacın diğer organlarından da istek ve uyarılar gelmeye başlar.