Bir benjamin ile söyleşi

[duvar]

doğru yere mi açtım konuyu bilmiyorum ama bir bitkinin böyle naif ve zarif anlatıldığına şahit olmamıştım. çok hoş , edebi bir metin.

yazarın diğer yazıları için : http://www.afilifilintalar.com/index...r/bediaguzelce


Bir Benjamin�in içinde gezinti ya da Alain Corneau neden öldü?


Burası çok dar, içerideki bütün suyu çektim ama hala yukarıda susuz bekleyen 67 yaprak var. Bugün aylar sonra yağmur başladı ve �ayaklı� beni dışarı çıkarmayı akıl edemedi, tabi, benim onun gibi ayaklarım yok ya. Hepiniz aynısınız.

Ne çirkin, ne ince ve ne uzun yapraklarınız var, en tepenizde, başınızın üstünden sağa sola dağılan. Üstelik gövdeniz de eğri büğrü�

Size kendimi tanıtmadım değil mi, ben sizin deyiminizle bir Benjamin�in gövdesiyim. 28 yaşında Bedia adında bir �ayaklı� ile aynı yerde duruyorum. Yani ben duruyorum, o muhtemelen bütün gün ordan burdan su içip, güneşi koklayıp geliyor. Her güneş batımından sonra buraya geri gelmesini aptalca buluyorum. Ayaklıların kendilerini biz ayaksızlardan daha büyük saksılara dikmelerini anlamıyorum, senin ayakların var, koşsana, yürüsene, gitsene, suyun ve güneşin en güzel olduğu yerde yaşasana, uzaklaşsana� Oraya bıraksana köklerini ve çok gerekliyse oralara yerleşsene�

Güneş battı, gövde damarlarım gittikçe daralıyor. Su bulmam lazım. Su götüremediğim 67 yaprak var. Eğer yapamazsam, çok canım yanar hem de haftalarca. Ve daha da fenası, o gün bir saksıda kaç yaprağa su gitmemişse dünyanın bir yerinde o yaşta bir ayaklı ölür.

Üstelik, birazdan kendim için yaşamaya başlamak zorundayım, ayaksızlar medeniyeti bunu gerektiriyor, bütün gün gezegen için, ama sonrasında illa kendim için. O zamana kadar ya suyu taşıyamazsam? Biz Benjaminler ve diğer ayaksızlar, güneş battıktan sonra, bir süreliğine kendimiz oluruz, hani siz ayaklıların oksijen tüketip, karbondioksit üretme saatleri dediğiniz hadise. Sonra sabah olur, her şey eski haline döner, ayaklı çıkar gider, ben arkasından bakakalırım.

Bir ayaksız olduğum için hiçbir zaman üzülmedim. Hem ayaklarım olsa nereye giderdim, şimdi bunu bilemem. Tattıklarınla birlikte özlediklerin de artar, üstelik tatların hayalgücünde birleşmesi ve özleyeceklerinin sayısının artması seni gezegenin en mutsuz canlısı yapabilir.

Bir de hamur gibi sizin gövdeniz, bence iğrenç. Birazdan gelir Bedia, ama anlamı yok artık, güneş battı, ne su verdi bana, ne yağmura güneşe çıkardı. Bencil ve kötü. Bana çok uzak bunlar. Ben ve diğer tüm ayaksızlara.

Saksının dibi kupkuru, yukarıdaki 67 yaprak can çekişerek ölecek. Ben de üzülüyorum ama artık kendim olmalıyım. Ben kahraman değilim, sadece bir Benjamin�in gövdesiyim. Üstelik suyun olmadığı yerde kahramanlığı sadece ahmaklar yapar. Kimbilir nerede 67 yaşında bir ayaklı ölecek şimdi�

Ah Bedia, önemli olan ayaklarına 28 yılını geçirmiş olman değil, o ayaklarla neler yapabildiğin� Neyse ki seninle kaybedecek fazla vaktim kalmadı.

(Benjamin�in bu son sözleri ile lafı iyice uzatması ve benim ihmalim 67 yaprağın ölümüne sebep oldu. Benjamin�in canı daha az yansın diye yaprakları tek tek kestim makasla ve saksının üstüne bıraktım. Ertesi sabah �Dünyanın Bütün Sabahları�nda düşünecek olduğum Fransız yönetmen Alain Corneau�nun öldüğü haberini okudum. 67 yaşında.)