Sevgili Bahar Ağacı
 

Boş bir arazide baştan ayağı çiçek açmış bir erik ağacı.... Şöyle başı havalarda ,etekleri zil çalan ; gerivermiş kollarını , açıvermiş bağrını, gökyüzüyle kucaklaşıyor esrik ve kanatlı... Nedir onu sevindiren, nedir bunca pıtraklanış belli değil.

Bizim bilmediğimiz dilden birşeyler anlatıyor belki.Ağaçların dili yok mudur, vardır elbette. Dalıyla, yaprağıyla çiçeğiyle konuşur onlar. Benim erik ağacı da gelene geçene sesleniyor. Yine hevesli, sevda dolu, dünya o kadar güzel olmasa da çiçeklerini bir yandan açıyor , bir yandan döküyor .Uçucu gelin konfetileri gibi beyaz taç yaprakları oraya buraya savruluyor...

Her sabah ilk seni görüyorum mutfak penceresinden güzelim erik ağacı ! E-5'in arabaları ta ötede ardınsıra geçip giderken, sen çayırın ortasında öyle coşkulu halinle "Ben bir başka zamanda yaşıyorum." demek istiyorsun.Gelip yanına, kucaklasam seni , geçmiş zamanlardan doğru eğilsen bir, üzerime döksen çiçeklerini, bütün eksiklerimizi bir yana koyup şakalaşsak ... Senin de eksiklerin vardır, bilirim. Sen de zamandan yahut yalnızlıktan şikayetçisin.

Ne vakit çiçek açmış bir erik ağacı görsem ben de yaşamanın sevinçlerini giyinir kuşanırım. Kaç yaşında olursam olayım; içim hafifler ,yüreğime bir kuş konar. Bakarım yol kenarlarında yabani erikler çalı çırpı misali iç içe donanıvermişler. Daha ulu ağaçlara imrenmeden ,özgürce açıvermişler. Demek ki toprak yine veriyor , hiçbirşey ondan kısırganmıyor, esirgenmiyor.. Tohumsa tohum, dalsa dal...

İstanbul'un ilk uyanmış ağaçları erik ağaçlarıdır işte. Yoksa Anadolu yakasında mimozalar daha mı erken uyanır eriklere göre ? Öyle mi? Anadolu yakasında şubat mart arası geçmişten kalma bahçelerde mimozaları gördüğüm de oldu. Erken baharda en aceleci ağaç mimoza mı dersiniz ? Fakat adalarda biraz daha sabırlı olur, nisanı beklerdi mimozalar.

Sevgili bahar ağacı, nedense resmini yapmak geliyor içimden. Van Gogh'un böyle bahar ağaçlı bir tablosunu hatırlıyorum. En usta ressam bile varamaz senin inceliklerine onu da biliyorum. Sevgili bahar ağacı ....Dün sabah senin resmini çektim .Belki de hayatın resmiydi o ya da sevdanın.

İstanbul kırlarını düşünüyorum ve sevdaların ancak dış dünyamızdaki güzelliklerle, saflıklarla ,kirlenmemişlikle var olabileceğini....Gök en güzel mavisindeyken, yeşiller kirlenmemişken, İstanbul'un her yanından su sesleri gelirken duygular da başkaydı diye düşünüyorum....Nasıl olur bir otobüs kuyruğunda sevdiğini düşünmek, düşlemek ya da banka kalabalıklarında, numara alırken, yahut sıcağın insanı pestile çevirdiği birgün trafiğin tıkalı olduğu bir caddede ,egzos kokuları arasında ?

Her yıl kışın siyah beyaz resminden çıkarken "Nisana bir varsak.." derim. oysa nisan da geçici, eteklerini çarçabuk toparlayıp gidiverecektir...Çiçekleri ve otlarıyla... Sonrası mayıs ışığı,alımlı,gür....Daha baygın kokuları, bal sızması çiçekleriyle mayıs oyalanacak balkonlarda ,bahçelerde. Günlük geliş gidişlerin dışında birşeyler düşünecek insanlar. Sevmeyi öğrenecek, dostluğu....Gözler bakışlar değişecek...

Ve erik ağacı meyvesini verecek....

SEVİNÇ ÇOKUM