Simla Resmor
 

Eskiden Bir Ağaçtım Ben
Eskiden bir ağaçtım ben;
Rüzgarla salınırdım, yavaşça.
Yağmur severdi beni ve hayat katardı vücuduma.
Toprak sıkıca tutardı köklerimi, bana güven verirdi.
Güneş ısıtırdı yapraklarımı bazen susatırdı beni.
Mutluydum yine de ben.
Sonra bir adam gelip ayırdı beni köklerimden.
Toprağa, güneşe, yağmura ve rüzgara veda bile edemedim.
Beni parçalara ayırdı, tek tek, şekil şekil.
Her bir parçamı başka bir yere dizdi.
Ağladım yıldızlara geceler boyunca.
Mutluğumu özledim, köklerimi.
Daha sonra çırılçıplak onlarca parçamla alıştık yine güneşle konuşmaya.
Yağmur dostum serinletti bizi, kurtardı tozlardan.
Rüzgar uzak tuttu adamı bizden.
Mutluyduk her bir parça, beraberce.
Sonunda adam geri döndü ve toplamaya başladı tek tek her parçamı.
Dizdi bizi garip bir şekilde toprağa, selamlaştık eski dost toprakla..
İçime umut doğdu tekrar ağaç mı yapacak beni diye.
Rüzgar, güneş ve yağmur rahat bıraktılar adamı, işini yapsın diye.
Ağaç olmadım tekrardan, adam tamamen değiştirdi beni.
Ellerine alıştım o sıralarda adamın, dokunmasından hoşlanır oldum.
O da seviyordu beni, okşuyordu sevgiyle her geçen gün.
Garipti ama mutluydum yine ben.
Sonra bir gün adam topraktan itti beni denize.
Çok korktum önceleri bu yeni dosttan, sonradan söyledi deniz de beni sevmemiş önce.
Yüzmeye başladım, adamın güzel elleri dolaştırdı beni bu yeni dünyada.
Yeni dostlar edindim zamanla; deniz, fırtına ve dalga.
Eğlenir olduk hep birlikte, oyunlar oynardık..
Eski dostlar da vardı; rüzgar, yağmur ve güneş.
Mutluyduk hep beraber.
Sonra daha alıştım güzel ellere, hep birlikteydik.
Her bir yeni dünyayı beraberce keşfettik.
Geceleri konuşurdu o gür sesiyle, okşardı beni.
Aşıktık biz.
Yıldızları kıskandım onun yüzünden.
Onlardan çok bahsediyor diye.
Yakamozları kovarlardık biz.
Kahkahalarını sevdim zamanla elleri kadar.
Mutlu olduk bir tekne ve bir adam olarak değil, biz olarak.
O gecelerden birinde kıskandı bizi fırtına.
Düşman kayalara sürdü zorla bizi.
Çok yalvardım, çok ağladım fırtınaya yapma diye.
Dinlemedi beni hiç.
Savaştık aşkımla düşmanlarımızla.
Yan yanaydık ve mutluyduk yine de.
Sonra vücudumu deldi kayalar bir anda.
Tuzlu deniz sardı bedenimi.
Deniz benimsiniz artık diye fısıldadı kulağıma ve korkma sakın dedi.
Aşkımı aradı gözlerim hızla, telaşla ve korkuyla..
Baktım sarılmış bedenime sıkıca.
Ve çöktük yepyeni bir dünyaya hızla.
Sevgiyle sarıldık birbirimize, korkmadık sondan.
Son yoktu bizim için.
Son kez sevgiyle baktı gözleri ve bedeni bedenimde sessizleşti bir anda.
Benim bedenim onun vücudunu sardı o karanlık dünyada.
Ben de kapadım gözlerimi karanlığa.
Düşünmedim o anda mutlu muyum yoksa değil miyim diye.
Sonra yıllar geçti aradan, uzun yıllar.
Bedeni hala benimle yatıyor bu karanlık dünyada.
Bana sarılmış güzel elleri kemikleşti.
Kemikleri vücudumun her parçasıyla karışık.
Yalnız değilim burda.
Bir sürü dost var çevremde.
Deniz daha da sever oldu beni.
Ve daha da anladı şimdi adamla olan aşkımızı.
Fırtına pişmanmış yaptıklarına.
Güneş, rüzgar, yağmur, dalga beni sorarlarmış hep denize.
Nasıl diye?
Geçen gün haber gönderdim eski dostlara.
Sonsuza kadar sevdiğiyle yan yana ve çok mutlu olduğumu söyle dedim denize.
Ve anlat dedim beni tanımayanlara.
De ki ağaçtı o eskiden.
Şimdi karışık bir yığın, şekilsiz ama sevdiğiyle.
Mutluyum ben şimdi.
Sonraları düşünmeden.

Mayıs 2003