Taner Karahan
 

Yalnız Ağaç

Dağın böğrüne
Bir hançer gibi saplanmış
Orada yıllarca, tek başına
Öylece kalakalmış,
Küçücük bir fidanken
Bu toprağa kök salmış.
Yalnız ağaç;
Yıllara göğüs geren
Bir kahraman bence.
Bir abide gibi durur;
Haşmetli, vakur...
Selâmlar gelen geçeni
Sessizce.
Tutuyor sımsıkı toprağı
Toprak onu sevmiş
O da dağı.
Sevdaya tutulmuş
Türküler söyler gün batımında
"Dağlar, dağlar
Seni seven yürekten ağlar!
Hisseder yalnızlığın acısını
Belki de unutturur
Ve mutlu olur
Toprak her baharda gül
Verince.
Yalnız ağaç, yalnız ağaç!
Kucağını bize de aç.
Nasıl içmişsen sevgiyi
Toprağa nasıl can vermişsen
Baharda bir tohum gibi düş
Görmesin gözler acı bir gülüş
Isıt, al kollarının arasına bizi
Kucakla, kucakla hepimizi
Kendince.

Emlak Kredi İlköğretim Okulu Öğretmeni
AKSARAY

Kaynak: Bilim ve Aklın Aydınlığında Eğitim Dergisi

Kaynak: http://yayim.meb.gov.tr