Merhabalar,
Başlık kirliliği oluştuysa kusura bakmayın ama uygun başlık göremedim. Bu konu da kediler için önemli olduğundan, ihtiyacı olanlar tek başlıktan okursa daha rahat faydalanabilirler diye düşündüm.
Her küçük kedi yalvarışı beni bulur ya (daha doğrusu kimse umursamazken ben umursarım ya), yine işten eve gelirken kardeşimle beraber bir ciyaklama işittik. "Hayır hayır, değildir olmasın, yok yok hadi gidelim" derken tabii ki o miniminnacık kömür karası yavrucakla gözgöze geldik.
Ödü patlamış vaziyette bir çalının alt dalları arasına gizlenmiş; üstü başı yapış yapış reçine olmuştu ve elimizi uzattıkça tıslayıp "puf" diye patlıyordu.(Ben bu cins vahşi kedilere patlayan kedi derim.)
Onu orada akşama kadar bırakıp, annesi varsa almasını beklemeye karar verdik. Akşam tekrar baktığımızda annesi almamışsa biz bir çare buluruz dedik. Ve tabii ki akşam orada ciyaklayıp duruyordu hala.
Ne yapacağız bunu derken aklıma bir fikir geldi: Bizim komşu apartmanların birinde bir kedi tam 6 tane yavru doğurmuştu ve şansa bakın ki hepsi de bu ufaklık gibi simsiyah veya siyah-beyazdı
Hem sanki boyları da aynı gibiydi; o halde biz bunu çaktırmadan o 6 yavrunun arasına atsak ne olurdu acaba?? Anne için ha 6 ha 7, fark eder miydi?
Hemen planımızı uyguladık ve ufaklığı kaptığımız gibi bizim annenin yaşadığı yere götürdük. Gece karanlıkta kimsenin bizi görmemesine dikkat ederek ufaklığı yavruların arasına attık. Mekan yoldan biraz alt seviyede bir apartman boşluğu olduğu için yavruyu geri alma şansımız da yok; nasıl böyle bir riske girdik bilmem.
Anne kedi hemen geldi; eyvah dövecek mi acaba derken uzuuun uzun kokladı yavruyu. Sanki karar vermeye çalışıyor gibiydi, "bu yavru benim değil galiba ama ne yapsam bilemedim, pek de zavallıymış" der gibiydi. Sonuç olarak karşılıklı oturdular ve uzun uzun bakıştılar.
O gün bu gündür çok kaynaşamadılar ama en azından dövmediler de yavruyu. Tip olarak diğerlerinin aynısı ama üzeri reçine kokuyor diye ısınamamış olabilirler. Asıl yavrular anneyi emerken bu galiba emmiyor; biz de ara ara yemek götürüp yanına atıyoruz. Kıtlıktan çıkmış gibi saldırıyor garibim. Sonra su kabından su içiyor. Apartman bizim olmadığı için çok dikkat çekmek de istemiyoruz ve sık sık besleyemiyoruz. Bazen diğer yavrularla beraber uyuyor; bazen de tek başına bir köşeye kıvrılıyor ama sonuç olarak dışardan beslenmeye muhtaç.
Onu oraya koyarak iyi mi yaptık kötü mü bilmem, konumundan dolayı çok müdahele etme şansımız yok. Anneyi galiba emmiyor ve bize muhtaç. Acaba çiş-kaka yapabiliyor mudur? Acaba anne onu da yalıyor mudur? Acaba susuz kalıyor mudur? İşte bunlar muamma..
Umarım biraz büyüyene kadar idare eder, sonra zaten oradan çıkıp başının çaresine bakabilir (tabii araba altında ezilmezse).
Çok dertliyim kediler konusunda. Çok üzülüyorum hallerine ve en iyisini yapmaya çalışıyorum. Aşağıdaki fotoğraf anne ve orjinal yavruların fotoğrafı; yeni yavruyu çekmedim ama aynı bunlar gibi birşey. Hem renk hem boyut aynı sayılır.