Lisedeyken bir gün okul dönüşü mahalledeki boş bir dükkanda kocaman bir devetabanı görmüştüm. Dükkanı boşaltan eski sahipleri terk edip gitmişlerdi sanırım ve susuzluktan, bakımsızlıktan epey yıpranmıştı. Kocaman ağaç gibiydi halbuki. Günlerce o dükkanın önünden her geçişimde içim acıyordu zavallıyı gördüğümde.
Birgün baktım içerde ustalar çalışıyorlar. Sanırım dükkanı yeni sahiplerine hazırlıyorlardı. Dayanamadım girdim içeri. '' usta bu bitkiye ne olacak '' diye sordum. '' bilmiyoruz '' dediler. '' Alabilir miyim? '' diye sorduğumda olumlu yanıt alınca dünyalar benim oldu. Plastik kovaya dikiliydi. Kocaman kovayı ve ağaç gibi bitkiyi kucaklayıp evin yolunu tuttum. Millet bana deliymişim gibi bakıyordu yolda
Hiç umurumda değildi tabii. 5. kattaki evimize tırmandım. Salonun başköşesine yerleştirdim. Karman çorman bir haldeydi. Sararmış yapraklar da vardı kabaca temizlemiştim. Annemler eve gelince şok oldular. Bitki deliliğimin yeni başladığı dönemlerdi. Ses etmediler pek.
Uzun süre o halde kaldı. Pek de gelişemedi. Kaç yıl sonra bir gün dayanamadım. İçim acısa da budadım gövdesinden. Köklü dip kısmı komşuma verdim. Üst kısmı suya koydum. Uzun zaman aldı köklenmesi. Epey badireler atlattı. Öldü sanırım sonra. Küçük bir gövde halinde diktiğim çelik ise sürgün verdi. Gömdüm kalın gövde kısmını. 2 yıl hiç gelişmedi. Sonra yaprak açmaya başladı ağır ağır. Çekmeköy' e taşınalı 4 yıl olacak. Sanırım dilini de öğrenince gelişimi daha hızlandı ama yine de çok ağır gelişen bir bitki.
16 en fazla 17 yaşımdayken kavuştuk birbirimize ve şu an 33 yaşımdayım. Yazarken fark ettim; ömrümün yarısında beraber yaşadığımızı
Bu akşam yağmur başladı ve balkonda yağmur altına aldım. Tüm kışın kiri, tozundan arınsın diye. '' Keşke yağmur hayatımızdaki kiri, pası da arındırabilse '' diye düşündüm
