agaclar.net - View Single Post

nevsune · 15-03-2012, 18:54

Genelde bir hayvansever özellikle de kediseverim, önce bunu yazayım. Yeni evlendiğim dönemlerden bu yana evde ya kedi, ya kuş, ya da başka bir hayvanımız bulunur. Onlarla yaşamak hem çok keyiflidir hem de bana çok şey kattıklarını düşünmüşümdür.

Kediler evdekilere zarar vermemeye özen gösterir. Kendilerini büyük bir tehlikede hissetmedikleri yerde asla zarar vermezler. Çok kızdırsanız bile tırmalama ve ısırmayı canınızı acıtmak için değil, sizi terbiye etmek için çok hafif bir şekilde yaparlar. Bebeklere ve çocuklara son derece toleranslıdırlar, zarar vereceklerini hiç düşünmüyorum. Hatta evde bir kedi, köpek vs. varsa çocuğun sevgiye daha açık olabileceğini düşünürüm ama doğumdan sonra.

Hamilelikte kediden bulaşabilecek toksoplazma diye bir enfeksiyon var. Ve riskin korkunçluğu bu enfeksiyonun doğrudan bebeğe bulaşması. Bu olur veya olmaz ama sonuçta bir risk. Üstelik de gerçekleşmesi durumunda bir ömür boyu çocuğun ve tüm ailenin yaşamını etkileyecek derecede kötü sonuçlar doğurabilecek bir risk. Bunun öyle “canım toksoplazma çiğ etten de geçebilir”e indirgenecek bir durum olduğunu düşünmüyorum.

Oğluma hamile kaldığım zaman, evimizde yağmurlu bir gece gözleri bile açılmamış bir halde bulup damlalıklarla besleyip büyüttüğümüz bir kedimiz vardı. Çocuğumuz gibiydi, bizi özler diye gece gezmelerimizden bile vazgeçmiştik. Onunla daha çok zaman geçirmek için işten çıkar çıkmaz doğru evimize koşuyorduk. O derece önemsiyorduk ve hayatımızın içindeydi.

Bir gün arkadaşlarımız bizi hamilelikte toksoplazma enfeksiyonu ve bunun bebeğe olabilecek etkileri konusunda uyardılar. O dönemlerde bu tür bilgilere ulaşmak son derece zor. Doktorlara danışıp riskler konusunda bilgi sahibi olduğumuzda üzücü ama gerekli bir seçim yapmak zorunda kaldık. Sonuçta verdiğimiz karar çocuğumuzu asla böyle bir tehlikeye atamayacağımız oldu ve Yağmur’u üzülerek anneme bıraktık. Aradan 30 küsur yıl geçti bir gün bile kararımı sorgulamadım, kendimce doğru olanı yaptığımdan eminim.

Bebeği tehlikeye atmaksızın doğuma kadar geçici bazı çözümler üretebileceğini düşünüyorum.

15-03-2012, 18:54	#13
nevsune Ağaç Dostu Giriş Tarihi: 04-05-2007 Şehir: Ankara Mesajlar: 4,918	Genelde bir hayvansever özellikle de kediseverim, önce bunu yazayım. Yeni evlendiğim dönemlerden bu yana evde ya kedi, ya kuş, ya da başka bir hayvanımız bulunur. Onlarla yaşamak hem çok keyiflidir hem de bana çok şey kattıklarını düşünmüşümdür. Kediler evdekilere zarar vermemeye özen gösterir. Kendilerini büyük bir tehlikede hissetmedikleri yerde asla zarar vermezler. Çok kızdırsanız bile tırmalama ve ısırmayı canınızı acıtmak için değil, sizi terbiye etmek için çok hafif bir şekilde yaparlar. Bebeklere ve çocuklara son derece toleranslıdırlar, zarar vereceklerini hiç düşünmüyorum. Hatta evde bir kedi, köpek vs. varsa çocuğun sevgiye daha açık olabileceğini düşünürüm ama doğumdan sonra. Hamilelikte kediden bulaşabilecek toksoplazma diye bir enfeksiyon var. Ve riskin korkunçluğu bu enfeksiyonun doğrudan bebeğe bulaşması. Bu olur veya olmaz ama sonuçta bir risk. Üstelik de gerçekleşmesi durumunda bir ömür boyu çocuğun ve tüm ailenin yaşamını etkileyecek derecede kötü sonuçlar doğurabilecek bir risk. Bunun öyle “canım toksoplazma çiğ etten de geçebilir”e indirgenecek bir durum olduğunu düşünmüyorum. Oğluma hamile kaldığım zaman, evimizde yağmurlu bir gece gözleri bile açılmamış bir halde bulup damlalıklarla besleyip büyüttüğümüz bir kedimiz vardı. Çocuğumuz gibiydi, bizi özler diye gece gezmelerimizden bile vazgeçmiştik. Onunla daha çok zaman geçirmek için işten çıkar çıkmaz doğru evimize koşuyorduk. O derece önemsiyorduk ve hayatımızın içindeydi. Bir gün arkadaşlarımız bizi hamilelikte toksoplazma enfeksiyonu ve bunun bebeğe olabilecek etkileri konusunda uyardılar. O dönemlerde bu tür bilgilere ulaşmak son derece zor. Doktorlara danışıp riskler konusunda bilgi sahibi olduğumuzda üzücü ama gerekli bir seçim yapmak zorunda kaldık. Sonuçta verdiğimiz karar çocuğumuzu asla böyle bir tehlikeye atamayacağımız oldu ve Yağmur’u üzülerek anneme bıraktık. Aradan 30 küsur yıl geçti bir gün bile kararımı sorgulamadım, kendimce doğru olanı yaptığımdan eminim. Bebeği tehlikeye atmaksızın doğuma kadar geçici bazı çözümler üretebileceğini düşünüyorum.