|
Bir gün bahçe kapımız açıktı. Duman (Yaşlanarak ölen kangalımız) için yabancı bir araba bahçeye girdi. Eşim arabaya doğru ilerliyordu ki Duman kendini hızla arabanın önüne atıp sürücüyü durmaya mecbur etti. Eşim "Tamam Duman, yabancı değil, korkma" diyerek onu yatıştırdı. Duman kendini arabanın önüne atarak bizim için ölümü göze almıştı.
Bir de Zeyna'mız var bizim. Bir fabrika binasının bahçesinde duruyormuş önceleri. Fabrika sahibi iflas etmiş ve köpeği terketmiş. Aylarca aç ve perişan dolaşmış sokaklarda ve sanıyorum ki bir hayli eziyet görmüş insanlardan. Bize geldiğinde kemik yapısına bakarak tahminen 8-9 aylık idi. Bütün kemikleri sayılıyordu. O kadar bitaptı ki yemeğini bile oturarak yiyor ve yediğini çıkarıyordu. Şimdi yaklaşık 4 yaşında. Küskünlüğü hiç geçmedi. Hep sessiz. Sevgimizden emin ama hala bizim sevgimize karşılık vermiyor. Köpek yetiştirmek ağır bir sorumluluk. Onları alıp, sonrada bakamıyoruz diye terketmek çok büyük vicdansızlık.
Ne olur bakamayacağınız köpekleri sahiplenmeyin. Zeyna aşağıda ki fotoğraftaki gibi hep masum, hep suskun.
|