|
İki sene önce, şimdi oturduğum dairemi ilk gezdiğimde sık yapraklarıyla arka balkonu gölgeleyen akasya ağacına ve sanki ağacın dallarından birine yerleşmiş gibi duran, akasya çiçeği kokularıyla dolu o serin, gölgelik balkona hayran kalmıştım. Güneşin parlak ışıkları dalların yaprakların arasından güçlükle sızıyor, bu arada yaprakların kimisini ötekilerden daha çok ışıtıyor, böylece açıklı koyulu yeşil yaprakların arasında balkonum sanki rüyalar aleminden kopup gelmiş bir sahne gibi oluyordu. Balkonun pencerelerini açtığımda dallar içeriye uzanıyor, adeta akasya salkımlarını ikram ediyorlardı.
Yaz geldiğinde her yer sıcaktan kavrulurken benim güneye bakan balkonum serin ve gölgelik bir vaha gibiydi.
Balkonuma ayak basan misafir çocuklar sevinçten zıp zıp zıplar, ellerini uzatırlardı o tiril tiril yapraklara dokunmak için..
Ziyaretime gelen arkadaşlarım en çok o ağaca imrenirlerdi.
Çocukken çok ağaçlara çıkmışlığım vardı ama hayatım boyunca bir ağaca hiç bu kadar yakın yaşamamıştım.
Ağacımı çok seviyordum.
...
Bugün bina yöneticisi o ağacı kestirmiş.
Adeta kökünden kestirmiş, gövdesi yer ile bir..
İki gözüm iki çeşme...
........
Ah akasyam, sana nasıl kıydılar...
Kestiler de dallarını nerelere attılar..
Seni nerelerde arasam,
Gelsem dallarına sarılsam...
Dalların dalasa beni,
Dikenlerin kanatsa beni...
Ben de senin ile birlikte kanasam...
Ah akasyam akasyam.
|