|
Ponçik geleli 3 ay olmuş neredeyse. Geldiğinde 40 günlüktü demek 4.5 aylık oldu. Hala bizde hala kucağımda uyuyor. Sanırım beni annesi sanıyor her an her saniye küçük bir bebek gibi beni takip ediyor. Elektrikli süpürgeyi kovalamaktan müthiş bir keyif alıyor.Evi her süpürüşümde onuda süpürgenin fırça ucunu takarak fırçalıyorum. Keyfine diycek yok o anlarda. Hele yerleri silerken mobu bir kovalayışı var gülmekten katılıyorum. Ama en kızdığım evde çiçek namına bir şey kalmadı sayesinde, saksıların toprakları eşeleyip çukur yapıp içine yatıyor. Bu yüzden bazı saksıların topraklarını taşla kapadım, bazılarına poşet sardım.
Ama bu sabah benjaminin yapraklarını yolarken yakaladım aldım salondan çıkartırken sevgi patisi attı gözüme ve sol gözümün retinasını yırtmış. Neyse doktor fazla derin değil bir kaç güne kadar düzelir dedi. O anda canımın acısından bunu da kucağımdan atamıyorum sıkı sıkı tutuyorum, gözüm acıyor ,suçlu olduğunu anladı sanki mırmır sarılıyordu bana. Şu anda bile sol gözüm herşeyi bulanık görüyor.
Genede seviyorum keratayı akşam eve geldiğimde bana doğru koşup sarılması çok güzelmiş. Hatta eşim bu kedide kimlik çatışması var kendini insan sanmaya başladı diye dalga geçiyor. Aslında haklıda bizimki kedi değil garip birşey söz dinliyor aşırı temiz kızdığında eşyaları deviriyor. Kısaca alem bir birey ( ben onu birey olarak görüyorum evimizin 5. bireyi)
|