Sevgili Ali Kemal, dün pek tadım yoktu. Kendimi yorgun ve bitkin hissediyordum, bütün bedenim kırılıyordu. Yapmam gereken biryığın işim vardı ama elim hiçbirşeye gitmiyordu. Foruma girdim, bir iki birşeye baktım ve çıktım. Sonra yatsam düzelir miyim diye düşünürken, gözüm yeni çimlendirmeye çalıştığım tohumları koyduğum kutuya ilişti. Birkaç gündür hiç ilgilenememiştim onlarla.
Kutudaki poşete koyduğum tohumlarımı açtım veeeeeeeeee bir sürpriz. 2 yıldır çeşitli zamanlarda uğraşıp çimlendirmeyi bir türlü beceremediğim bir tohumdan bir filizcik çıkmış, bana gülümsüyordu. Birden dünya aydınlandı, güneş daha güzel parlamaya başladı ve günüm muhteşem bir keyife dönüştü. Beynimdeki enerji tüm vücuduma yayılıp yapmayı planladığım en zor işleri hallettim, hem de hiçbir yorgunluk duymadan.
O küçücük tohumdan çıkan minnacık bir filiz beni birden başka bir insan haline getirivermişti. Ne yorgunluğum, ne kırıklığım hiç birşey kalmamıştı. Sonra düşündüm ki, o yorgunluğu yaratan belki de benim beynimdi. İşte o zamanlar belki de birşeylere gerek vardır. İlaç gibi ama başka türlü birşeylere.
İşte o zamanlar bir tohum gerçekten bir ilaçtır, ne dersiniz
Tıpkı zaman zaman dostlarımızla birlikte olmak gibi.