Bir velet öyküsü de benden:
Kuzenimle yıllar önce anaokulu dosyasına bakıyoruz. Bana büyük bir gururla resimlerini gösteriyor. Derken bir resme takıldık. Resimde bir ev var ve başka da birşey yok. Onun da tuhafına gitti "Allah allah, niye böyle yapmışım ben bunu?" der gibi resme şöyle bir baktı.Sonra bana dönüp açıklama beklediğimi anlayınca, "Çok soğukmuş, herkes içeri girmiş" dedi.
Ben de krize girdim tabi.Niye güldüğümü anlamadan büyük bir ciddiyetle diğer resme geçti. Bu olay yıllar önce oldu. Şimdi kuzenim Cerrahpaşa son sınıfta. Kazık kadar adam oldu,Ama muzipliğinden hiçbirşey kaybetmedi