Türk filmlerinde anneler kötü yazgılı kızlarını oturtup dizidibine de saçlarını okşar ya, " ah benim kadersiz evladıııım" diye. Artık sözü edilen kızın başına ne geldiyse... İşte benim 'Bir Lithops'umu alıp ellerime sevesim gelir: " ah benim şekilsiz kızım" diyerek. Hayır hayır bu bölümü baştan çekmeliyiz!!! Böyle bakmıyorum ben ona!
Bu yavrumu yurtta görenler cismi gözleriyle bakanlar yani, tiksindiler ondan. 'Bu bu neye benziyooo' diye ürktüler nerdeyse... Kuzguna yavrusunun göründüğü gibi alıverdim bir hışımda ellerinden. Ya bebeğime güzel şeyler söyleyiniz yahut kuzum sonsuza kadar susunuz!
Gelenimiz gidenimiz çok oldu bu hafta. O gelenler bizim olmasalar da bir ayak uğrayıverdiler işte bize de. Sağ olmalılar nezaketen, sağ olsunlar. Ama ilk önce tuhaf bakışlar birbirlerine sonra bütün bakışlar benim üzerimde. Dudak kenarına yapışmış iğreti bi kıvrım. Üzüldüler kanımca çiçek derdine bu genç yaşta tutulduğum için. 'Atlatır atlatır daha genç' dedi biri içinden, 'çaresi yokmuş diye duymuştum bu hastalığın, can çıkana kadar çıkmazmış bu illet' diye söyledi belki de diğeri diğerine gözleriyle. Öteki 'bulaşıcı mıdır' telaşına düşüp yaklaşmadı bile.
Hiçbir şeye benzetemeyen de oldu, hiç benzemediği şeylere benzetenler de. Mesela kimi beyine benzetti kimi üzerine oturduğu yumuşak ete. Biri bedenin en zirvesindeyken diğeri en aşağıya en yakın yerde. Tezattı benzerlikler. Halbuki hepsi edebi sanatları çok iyi bilirlerdi belki hiç hayal etmediğim şeylere benzeteceklerdi, diye umdum-du. Umudum, duma duma dum! E teşbihte hata olmazdı amma, hata teşbihe çalışmaktaydı belki de. İyice ilginçleşmeye başlamışken bu illabirşeyebenzetmekistemeler, Lamba Cini ortaya çıksa da üç dilek dilesem istedim:
Bir, onları götür ıssız bir çöle bırak. İki, beni ve Bir Lithops'umu götür ıssız aynı çöle bırak. Bakalım orda kim kimi birşeylere benzetmeye çalışıyor. Bakalım o zaman o iklimde tuhaf görünen hangimiz oluyor. Ve üç, tüm bunlardan sonra hepimizi götür ıssız hayatlarımıza geri bırak. (Teşekkür ederiz, seni de yorduk sevgili Lamba Cini. Alaaddin'e selam söyle)
Kimi böbreğe benzetti kimi yüreğe... Hoş, yüreğe benzeten arkadaşın ne güzel bir kalbi vardı kocaman bedeninde. Ondan başka bir organ beklenemezdi. O hep yüreklere bakardı zaten. İçinde kalp taşıyan her insan onca kıymetliydi. Öyle gerçekten...
Kimliksizlik tartışmalarından sonra şekilsizlik tartışmasını mı yapacaktık şimdi de? Canım Bİr Lithops'um ben seni tüm formlara aykırısın diye seviyorum. Hiçbir şey gibi olmadığın için seviyorum. Onların her şeyi bir şeylere benzeterek algılama şekillerinden uzak tutuyorum seni, korkma. Sen farklısın ve ben seni bu yüzden seviyorum. Dikenlerin yok diye üzülme senin de bir gün çiçeklerin olacak.. Biri solacak ötekisi doğacak... Üzülme sen. Bakma onlara. Onlar kendilerince benzetme çabası içine girseler de "hayır, o Bir Lithops" diye ismini verdim hep. Ordaydın ya, duydun ya. Hala mı yüzün asık? Gül gayrı! Gülünce gözlerinin kısıldığını biliyorum.
Çevresindeki o kocaman çakıl taşlarını mı merak ettiniz? Bu onun sınavı. Güneşi daha yakından görmek/hissetmek istiyorsa biraz çabalamalı. Hep daha yukarıları hedeflemeli. Kendinden büyük olan ona şimdi kaya gibi görünen, gözünde büyüyen o çakıl taşlarını aşmalı, büyümeli büyümeli; Sonra izin var, nereye isterse gitsin. İsterse gidip Merkür'e yerleşsin... Söylememe gerek yok ama, birgün geri dönme ihtimaline karşı bugün aştığı çakıl taşlarını yanında götürmeli.... Ki odamızın yolunu bulabilsin.....