Kılıçkaya’nın yemyeşil ve geniş mezralarına stabilize yollarla ile ulaşılıyor.
Yollar zorlu ama manzara harika, Sadece güzel değil, heybetli dağlar ve kayalıklar nefesinizi kesiyor adeta. Kılıçkaya’dan pide ve ekmek alıyoruz. Yola devam.
Bir aile tarlada çalışıyor, Fahrinin akrabaları inip tarlada oturuyoruz biraz. Taze soğan topluyorlar bize ekmeğimize katık olacak. Kılıçkaya mezrasına vardığımızda yağmur yağıyor damların avlusuna bir yerlere sığınıyoruz. Yağmur geçene kadar Fahri’nin çocukluk anılarını bir daha dinliyoruz. Her yer çimenlerle ve çiçeklerle kaplı. Kır orkideleri bile var. Yağmur hafifleyince araca doğru koştururken aşağıdaki yayla evinde servis bekleyenleri görüyoruz. Fahri onları da tanıyor yanlarına gidiyoruz.
Bu gezide çekemediğime en çok üzüldüğüm fotoğraf: Zeynep ablanın Fahri’yi fark ettiği andaki yüz ifadesi: iki eliyle ağzını kapattı, şaşırdı, sevindi. Masmavi gözleri kristal gibi.
Zeynep abla ile beş kişi olduk Mayhoşun suyuna geldik. Suyun başında ekmeğimiz, pidemiz, soğanımızın yanına kır teresini de katık ettik. Fahri burada bize ekmek yemenin farklı bir versiyonunu gösterdi. Ekrem’e maximum pozları verdi.
Yine yağmur atıştırıyor.
Göllü Mezraya geldiğimizde inanılmaz bir manzara karşımıza çıktı. Dağın tepesinde geniş büyük bir çayırda seyrek yayla evleri, ortada küçük bir göl. Çimli göl diyorlar, gölün yüzeyini kaplayan çimlerin boyu 2 metreyi buluyormuş. Çimlerin üzerinde yürünebiliyormuş. Güzelliğini anlatmaya hiçbir fotoğraf yetmez. Mutlaka görmelisiniz.
Kılıçkaya’ya dönüşte, Zeynep Abla kalmamız için çok ısrar ettiyse de akşam olmuştu.
Yusufeli’ne dönerken aracımızı Ekrem kullandı. Söylemezsem hakkını yemiş olurum yağ gibi geldik o yollardan.