[Zeytinci]

Çocukluğum Köyde geçti. Annem ve babam Cumhuriyet dönemi çocukları. Yokluk nedir bilirler, var olanın kıymetini de.

Geçimimiz; Sultaniye, Razakı, Nergis, Sümbül ve Zeytin sevdalısı. Arasıra Anason, Buğday ve biraz da Tütün.

Anneannem ve dedem yazları yaylada kalıyorlar. İlk okul tatillerinde yanlarına gidiyorum. Üzüm, incir, ayva, armut, erik, kavun, karpuz, badem, nar hepsi ilaçsız ve hormonsuz. Su bol ve kuyu başlarında kokulu çiçekler de.

Tek odalı bir dam (bağ evi) ve gölgeli küleme (çardak). Ne elektrik nede teknoloji, sadece transistörlü radyo. Yiyecekler tel dolapta, yemekler odun ateşinde günlük pişiyor, ekmekler ise halis buğday unundan köy usulü fırında pişiyor.

Akşam kararınca, yatak damın önüne seriliyor, yıldızlar karşımızda; yediyarlar (büyük ayı, küçük ayı) ve tık tık horoz (iki küçük yıldız yanyana konuşuyorlar gibi) ve yıldız kaymaları özellikle ayın karanlığında. Anneannem'in Köroğlu ve Ayvaz hikayeleri.

Sadece köyü şehire bağlayan yolda araba çalşıyor. Razakı ve sultaniyeler at, katır ve eşek sırtında köy merkezine taşınıyor. Sonrası frigorafik konteynerlerile avrupaya satılıyor. Üzüm, Tütün ve Zeytin yağı geçim kaynağı. Nergisler, sümbüller toplandı mı mahalle kokar eve kokudan girilmezdi.

Sonra okul sebebiyle şehir hayatı başladı. Aklımda şehirden pek bir şey yok. Ama çoculkğumdaki Köroğlu Ayvaz hikayelerini hatırladıkça anne anneme rahmet okuyorum.

Yıllar geçti hep tek katlı bir taş ev ve bahçe hayal ettim. 10 dönüm tapulu zeytin bahçeme ev yapmak istedim. Teraslı deniz manzaralı İçinde 100 ve 1000 yıllık ağaçları olan ve zeytin tarımı yapılan bahçem, meğerse 1 derece doğal sit yapılmış herşey yasak.

Şükür, dubleks yazlık bulup aldım, çiçeği bol, bahçesi olan. Neye niyet, neye kısmet.