Fotoğraflara devam..
Kum zambaklarım mis kokulu çiçeklerini açacakları günü sabırsızlıkla bekliyorum.
Bu fotoğraftaki çiçekli arkadaş ve hemen yanındaki beyaz etiketli arkadaş ve birkaç tane daha rahat iki senedir (fazlası da vardır) yatıştaydılar ne bir yavru ne bir çiçek. Tamam sabırlıyım, merhametliyim ama iyi niyetimin bu şekilde hem de birkaç bitki tarafından böyle kullanılmasından bıkmıştım.
Bu kış bunları aldım, atmaya niyetlendim. Sonra içimden bu bahar da bekle olmadı atarsın dedim. Bitkilere de "bu son şansınız ona göre ya yeni yavru verirsiniz ya da çiçek açarsınız" diye tehdit ettim.
Tehdidimdeki samimiyeti hissetmiş olacaklar ki yıllardır kıpırtısız duran arkadaşların sağından solundan çiçek tomurcukları çıkmaya başladı istisnasız hepsinden.
Üstelik hepsi de çiçek açmaya karar vermişler yavruya niyetlenen yok, herhalde o tatlı, minik beyinleriyle şöyle düşünmüşlerdir: Çiçeklerimizi görürse bizden vazgeçemez
Nitekim öyle de oldu bu kırmızılı arkadaş kalıyor
