|
Bu sıralar köyde internet bağlantımın çok kötü olması, forumu ihmal etmeme neden oldu. Hemen her gün giriş yapsam da, bahçem hakkında bir şeyler paylaşmak, hele hele fotoğraf yüklemek neredeyse imkansız. Forumda bir şeyleri tıklayıp çay demlemeye gidiyorum ki gelene kadar sayfa açılsın.
Birkaç günlük İstanbul ziyaretimi fırsat bilerek birkaç kelam edeyim istedim.
Öncelikle yıllarca, şehir kaçkınları acaba hallerinden memnunlar mı; bir müddet sonra pişmanlık duyuyorlar mı; şehri ve imkanlarını, muhtelif çevrelerini özlüyorlar mı; gibi soruları kafamda taşımış biri olarak, belki birkaç kişinin yükünü hafifletirim umuduyla hâlihazırdaki düşüncelerimi yazayım.
Şu an iki gündür İstanbul'dayım. Eskilerin tabiriyle "Kendim gurbet elde, gönlüm sılada." diyerek ifade edebiliyorum ruh halimi.
Bir nedenden dolayı İstanbul'a gitmek gerektiğinde Eşim'le topu birbirimize atıyoruz. "Sen git, hem şunu, şunu da yaparsın... " türünde çümlelerle başlayan tatlı bir münakaşa çıkıyor. Çok iyi bir sebep öne süremezsem tabii ki hanımın dediği oluyor.
İlçede, kendi sosyal sınıfıma has sohbetler yapabileceğim birkaç kişiyle bir hukuk oluşturdum. Aileye yeni giren bir bebeğin kabullenilişini bilirsiniz. Otuz yıllık oğulken, kardeşken o bebeğin annesi/babası olma sıfatınız eski sıfatlarınızın önüne geçiverir. İşte böyle bir kabullenişe benzer şekilde edindiğim dostlar benim içimdeki bir boşluğu da tamamladı. Bu, İstanbul'da bile zaman zaman eksikliğini çektiğim bir şeydi, suyu ormanda değil de çölde bulmak gibi bir şey.
Çölde su bulan biri nasıl o an tüm ihtiyaçları karşılanmış gibi olur da rahatlarsa, ben de şimdilik öyle hissediyorum.
Tabiatla iç içeyim, tefekkür edebilmek için bu güne kadar hiç olmadığı kadar vaktim ve gücüm var. Çevremdeki uyaranlar genelde beni huzura, dinginliğe itiyor.
Bahçemde işler istediğim gibi gitmemiş; her yeri ot sarmış; köpeğim sebzeleri ezmiş, kuşlar üzümsülerimi yemiş; maddi sıkıntılar bitmek bilmiyor; bir türlü inşaat faliyetlerine nokta koyamamışız...
Ne gam...
Tek tek zorların muhasebesinde bakiyeler negatif olsa da, geri geri gidip bütünü gördüğümde "Olamaz, ben bu hâli hak edecek kadar emek harcamadım." diye düşünüyorum.
|