|
Bitkilerin de bir canlı olduğunu çoğunlukla unutuyoruz. Yine bu sitede okuduğum bir yazıdan bahsedilmiş ilk mesajlarda. Bitkilerin bizleri duyduğunu kanıtlayabilmek için bu yaz kendimce bir deney yaptım:
Bir kaç kez fesleğen aldım ve kuruyup gittiler. Bir arkadaşımdan öğrendiğim bilgileri uygulayabilmek için üç kök daha fesleğen aldım. Saksılara diktim. İki tanesi çok neşeli bir şekilde yaşamlarını sürdürürken bir tanesi cılız bir şekilde aralarında duruyordu. Yaşasam mı kurusam mı diye ikilem içindeydi sanki. Onu alıp iki fesleğenin arasına koydum ve günde birçok kez yanına gidip konuştum onunla. Özensin de kurumasın diye "bak yanındaki arkadaşların nasıl da yeşerdi sen niye nazlanıyorsun" diye de konuşuyordum sürekli.
Sonra aklıma geldi. İnsanlar kıyaslanmaktan hiç hoşlanmazlar bitkiler de hoşlanmayabilir diye sadece onu hedef alan konuşmalar yaptım. "Lütfen beni kırma, yeşerdiğini görmek istiyorum" demeye başladım. Birkaç gün sonra tamamen kuruyan fesleğen yeşeriverdi. Onu sevip okşamaya devam ettim. O da canlanmaya çalışıyordu. Büyük bir gayret gösterdiği belli oluyordu.
Birkaç gün çiçekleri ihmal edip sulamayınca o cılız fesleğen tekrar kurudu. Diğer çiçekler birkaç saat sonra canlanırken o tamamen kurumuş gibi görünüyordu. Saatlerce başında durup özür diledim. Öptüm kokladım. "Başarabilirsin, lütfen beni kırma dedim. Daha önce nasıl yaptıysan tekrar yeşermeni istiyorum. Beni duyduğunu lütfen kanıtla" diye de ekliyorum. Her gün aşağı yukarı aynı şeyleri söylemeye devam ettim. Bu olay benim için artık bir deney gibiydi. Onun beni duyduğunu gözlerimle görmek istiyordum. Kaç gün sonraydı bilemiyorum ama sadece bir dalı yeşerivermişti bir sabah uyandığımda. Kendini çok zorladığını hissediyordum. Sırf beni mutlu edebilmek ve beni duyduğunu kanıtlamak için yeşermişti. İkimizin arasında özel bir bağ oluşmuştu sanki.
Bu yazdıklarımı fotoğraflarla belgelemek isterdim ama üzgümüm makinem bozuk.
|