Zengin ve görkemli bir şehirdi Babylon..
Pyramus, genç, yakışıklı bir delikanlı ve bu şehirde yaşardı..
Evlenme çağında, alımlı, güzel bir genç kızdı Thispe ve evleri Pyramus'la yan yanydı..
Birlikte büyüdüler, birlikte genç oldular..
Birbirleri için yaratılmışlardı ve çok sürmedi aşık oldular..
Evlenmeyi istediler..
Aileleri tartıştı bir gün..
Karabulutlar dolaşıyordu üzerlerinde üzgün gençlerin..
Pyramus'un babası;
"Thisbe'yi görmemelisin"!..
Thisbe'nin babası ve annesi;
"Pyramus'tan uzakta kal"!..
Pyramus ve Thisbe, ayrı kalmayı denedi, ama sevgileri o denli kuvvetliydi ki,
ayrı kalamadılar..
Ve bir gün tuğladan bir duvar, iki ailenin evlerini ayırdı...
Ama aşıklar, duvarda bir deliği keşfetti...
Tek bir taşın düşmesinden oluşan küçücük bir delik..
Pyramus ve Thisbe, birbirleriyle gizlice konuşmaya başladı..
Günden güne sevgi sözcüklerini fısıldadılar birbirlerine..
Ama delik çok küçüktü..
Sadece sözcükleri paylaşabiliyorlardı, bir dokunuşu değil!..
Ve heran yakalanma korkusuyla..
En sonunda karar verdiler, kaçacaklardı..
O gece şehir kapılarının hemen dışında, akarsuyun yanında ki uzun bir dut ağacının altında buluşacaklardı..
O gece Thisbe, ev halkının uyumasını bekledi...
İpek pelerinini aldı omuzlarına ve ayaklarının ucunda vardı dut ağacının yanına..
Ay ışığında parlayan küçük beyaz meyvelerin altında bir kayaya oturdu ve beklemeye koyuldu..
Çalılıklarda birden bir hışırtı duydu..
"Pyramus"? diye seslendi..
Ama çalılıklardan dışarı gelen onun sevgisi değildi, çenesinden kanlar damlayan büyük bir aslandı..
Avını yemiş ve dereye su içmek için geliyordu..
Thisbe, korkuyla atıldı ve koşmaya başladı..
Narin omuzlarını örten ipek pelerini kayıverdi omuzlarından..
Ama dönüp bakamadı bile, hızla koştu..
Bulduğu bir ağaç kovuğuna saklandı..
Aslan dereye indi, suyunu içti, pelerini gördü ve kokladı, parçaladı, ağzından akan kanlara buladı..
Ve ormana doğru uzaklaştı..
Pyramus hala ailesinin yatmasını bekliyordu heyecanla..
Ve endişeli endişeli güzel sevgilisini düşünüyordu..
Nihayet el ayak çekilince, koşar adımlarla çıktı evden..
Nefes nefese dut ağacının altına attı kendini..
"Thisbe"?
Hiçbir cevap yoktu...
Pyramus, etrafına baktı..
Derenin yanında, çamurlu ayak izlerini gördü aslanın..
Thisbe'nin pelerini yerdeydi!!!
Pyramus, pelerini aldı, göğsüne bastırdı..
"Hayır"! diye inledi, "Hayır"!..
''Thispe, seni buraya getiren benim..
Ben kim, seni sevmek kim! seni koruyamadıktan sonra..
Ölümüne ben sebep oldum ve yaşayamam bu acıyla''..
Pyramus, kılıcını çekti ve öyle bi şiddetle sapladı ki, dutun küçük yumuşak meyveleri kana bulandı..
Ve koca bir ağaç gibi yere yıkıldı..
Thisbe, aslan şimdiye kadar gitmiş olmalı diye düşündü ve saklandığı yerden çıktı..
Çok karanlıktı, ay ışığında ağacın altında bir karaltı gördü, bu aslan mıydı?
Sonra bir kıpırtı gördü ve ileriye koştu..
Bu Pyramus'tu!!
Pyramus'un başını dizine dayayıp, gözyaşları içinde sordu;
Ne oldu sana sevgilim?
Pyramus'un dudakları hareket etti ama tek sözcük çıkmadı..
Tispe'nin kollarında öldü Pyramus..
Onun gözyaşlarıyla yıkandı..
Etrafına bakarken, kendi pelerinini gördü Tispe,
Ve olanları anladı..
Pyramus'un kılıcını alıp, kalbine sapladı ve sevgilisinin yanına düşüp, öldü..
Thisbe ve Pyramus'un aileleri, bir mezarda birleştirdi onları, dut ağacının altında..
Geciken bir birleştirmeydi bu..
Ve Tanrılar..
Böylesine tutkulu ve yüce bir aşkı,
Dut ağacının beyaz, küçük, yumuşak meyvelerini Pyramus'un kanının kırmızısına dönüştürerek,
Thispe'nin gözyaşlarını da yapraklara dönüştürerek, ölümsüzleştirdiler...
Pyramus ve Thisbe sonsuza kadar o ağacın altında yaşayacaklardı artık..
Karadutun lekesi çıkmazmış ellerden, ama koparıp bir yaprak ağaçtan ovuşturursanız elinizde,
Leke temizlenirmiş..
Tıpkı, Thispe'nin gözyaşlarının, Pyramus'un kanını temizlediği gibi..
Rahşan ERDEM
Kaynak
Not:Çeviriyi yaptığım bir web sayfası daha vardı fakat bulamadığım için tek kaynak yazdım.