|
Yine kış geliyor, çook eskiden sonbaharı ne çok severdim, yağmur yağarken bir bardak çay alıp kitap okuması ne güzel olurdu. Şimdi eylül dedi mi içim sızlamaya başlıyor. Kimbilir hangi garibanın evinde odun-kömür yok, duvarı sıvasız, mutfağında çorbası kaynamaz... Sokakta yaşayan onca insan onca can...
Başlıktaki mevzuya uygun olarak yürek sızımın bir parçası da sokakta yaşayan bu garibanlar. Ne avlanabilirler, ne çöpün içine girip poşetleri kontrol edebilirler. Kediler bir şekilde başlarının çaresine daha iyi baksalar da köpekler için aynı şey maalesef söz konusu değil. Yine bir deri bir kemik o soğuklarda çaresiz yazı bekleyecekler... Vicdan sahibi bir kul onları bulacak da bir çanak yemek artığı verecek... O kara gözler minnetle bakıp aynı yolu gözleyecek, insan artığının tekinden taş sopa yese de çaresiz bekleyecek yine...
Artık rahat evim de batar oldu, yediğim, içtiğim, giydiğim, çıtır çıtır yanan sıcak soba, tenceredeki yemek... Bunca muhtaç varken ...
|