[Sûz-i Dilârâ]

Bir süredir buradaki barınağa gidiyorum, aslında haftada iki gün gider bir işlerin ucundan tutarım diyordum ama öyle değilmiş.

İlki insan -hele de benim gibi öncesinden hayvansever olunca- o kara gözleri ne kadar özlediğinin farkına varıp istese de gitmemezlik edemiyor.

İkincisi o kara gözlerin size ihtiyacı olduğunu gördüğünüzde zaten gitmeden edemiyorsunuz.

Barınak ihtiyacı karşılamıyor, her gün onlarca köpek geliyor, hayvan sahiplenmeye ise şu son haftadır birkaç kişi dışında gelen olmadı.

Barınak çalışanları çok çok iyi niyetli, hayvanseverlerin isteklerini hiç geri çevirmiyorlar. İçimizi azıcık da olsa rahatlatacak her değişiklik hemen yerine getiriyorlar.

Çalışmalarına ben şahidim ama yetersiz personelle, insan gücünün de bir sınırı var.

Ve ihtiyaçlar söz konusu olunca onları da aşan bürokrasi herkesin belini büküyor.

Barınak sorumlusuyla konuşup yavruların olduğu kısmın bakımını üstlenmek istediğimi söyledim.

Kasaplardan kemik toplama maceram yine başladı. Bazı yavruların yediklerini kustuklarını ve çıkardıkları parazitleri görünce işe önce temizlikten başlamaya karar verdim.

Dün ve bugün oradaki bütün tahta, halı, kap ne var ne yok çıkarıp fırçayla ova ova temizledim. Şimdi güneşteler kuruyorlar.

Bütün fazlalıkları çıkarıp attım alanı genişlettim.

Yarına kulübeleri temizleyip sileceğim, onları çıkaramıyoruz, yerlere temiz, alanın bir kısmına temiz toprak bir kısmına da küçük çakıl bulabilirsem serpeceğim. Günlük çişlerini alıp izlerine kireç dökmem gerekecek. 15 günde bir düzenli köşe bucak da temizlik.

Bugünlük yavruların gözlerini temizleyip sildim, ilaçlarını damlattım. Çok hasta olanları ayırıp veterinerle tedavilerine başladık, ancak bugün ikisini kaybettik ne yazık ki.

Bilenler biliyor, iki çocukla elimden geleni yaptım, çocuklar mutfakta oturup camdan beni izlediler. Arada ağlayıp kriz çıkararak.