Mevlanakapı'dan Yedikuleye uzanan bu bostanları asırlarca sözleriyle veya resimleriyle anlatan kalem sahipleri olmuş. Benim için de feyz kaynağılar.
Bilhassa bostanların olduğu kısımlar o eski zamanlardan bugüne o kadar az değişmiş ki, şaşırılası şey. Hem geleneksel kullanımı, hem de görselliğiyle asırlardır donmuş kalmış. Hele İstanbul'da, bir mucize bu. Arkalarındaki bin yıllık surların kalmasından farklı bir şey. Her yıl yenilenen, yaşayan, yaşatan bir kadraj bu. Ve üstüne üstlük bin yıllık şehir duvarlarıyla olabilecek en güzel ilişkiyi sergiliyorlar. Surların kimi duvarları setli arazilere dönüşmüş, incirler, dutlar dikilmiş, geçmiş zamanların korku eseri hendekleri de bahçelere şenlik, sofralara bereket olmuş.
Ve yüzlerce yıldır bu görüntü pek çok insanı etkilemiş, feyz vermiş. Bunların her biri bir kanıt. Bu mirasın tarihi kanıtı, kültürel kanıtı, sanatsal kanıtı, yaşamsal kanıtı... Çok net, tüm bu değerli birikime, uyuma, ilişkiye rağmen bu bostanlarla ve bostancılarla uğraşanların hainliği çok net. Sevgili, saygılı bostancıların bu topraklara ve işlerine bağlılığı takdire şayan.
Tesadüf değil; İstanbul'dan ayrılmadan önce defterimi alarak çok sevdiğim sur boyunu Ayvansaray'dan Yedikule'ye kadar pek çok ayrı günde parça parça yürüyerek resimlemiştim. Son resimler de bu bostanlara aitti. Son olmamalarını, bu mirasın sağsalim devredilmesini diliyorum. Sizlerle de bu resimlerin birkaçını paylaşmak istiyorum.