|
Merhaba; Benim gibi düşünen insanlar varmı diye ararken rastladım bu foruma; yazılanları uzun süredir okuyorum, bir kısmını okurken yalnız olmadığımı görüyor mutlu oluyorum. Çevremdeki insanlara eşime sizin yazdıklarınıza benzer düşündüklerimi anlattığımda saçma buluyorlar.
Zaman zaman çok sıkılıyor gitmek lazım buralardan diyorum, hayal kuruyorum sizin gibi, sonra gidişin mümkün olmadığıyla ilgili düşüncelere çeviriyor, inanmasam da, kendimi bulunduğum düzene yeniden ayak uydurmaya zorluyorum.
Yaşamak istediğimizi değil, bize biçilen hayatı yaşıyoruz ne yazıkki.
Çocukluğum çoğunluğu şehirde apartman dairesinde geçti; fakat tatilde dedemin, babaannemin yaşadığı ankarada köyümüze giderdim, orada yaşadığım o bir iki aylık zamandaki çocukluğumdan anlar hayalimde zevkli parlak olan kalanlar, gerisi saman yığını gibi.
Babaannemle eşeğin sırtında sebzeleri sulamaya yaylaya giderdik. Babaannem su sularken meyve ağaçları altında oynardım, ağaç dallarından gemi yapar akan suda yüzdürürdüm. Öğlen olduğunda babaannemin evden getirdiği köy yoğurdunu köy ekmeğiyle yemesi ne tatlı idi. Rüzgar estiğinde ağaçların hoş sesleri, böceklerin vızırtıları hala aklımda. Sonra akşam olunca eşeği sebzelerle yükler gün batımında eve dönerdik. Kışın şubat tatilinde giderdim ayrı bir zevki olurdu, sobalı kerpiç evde kalırdık. Babaannemin sabah namazıyla kalkıp, hayvanlara bakmasını, koşturmalarını hayretle zevkle izlerdim, sonra sobada kaynattığı nefis sütten bana içirmesi vs vs.
Gerisi şehirdeydim, Babam memurdu, akşamdan sonra ikinci bir işte çalışırdı, sonra gece 9 da gelir sonra da sizin için çalışıyorum sizde derslerinize çok çalışın derdi, yorulur bizimle hiç vakit geçiremezdi gariban. Annem sürekli peşimizde dolanır ders çalışın der saçını süpürge ederdi. Gel de nasıl çalışma.
Sonra onların istediği gibi hep çalıştım, okudum, iyi okullar kazandım, şimdide maaşlı stresli bir işte çalışıyorum. Babama kızardım bize vakit ayırmadığı için fakat şimdi ben babamın durumundayım. Üstelik eşim de çalışıyor. Sonunda gelmek istediğim yer yaşam bu değildi ne yazık ki.
Nasıl bir düzendir arkadaş bu, nasıl bu hale geldik, ne yapmaya çalışıyoruz, bu kadar mı zor yaşamak. Yok sa biz mi abartıyoruz.
İnsan bu , bu kadar mı tekdüze yaşayacak, ruhunda özgürlük varken.
Modern zamanın köleleriyiz biz, bu gidişle bir masabaşında bağlı bitireceğiz ömrü.
Gitmek mi lazım yok sa gitmememek mi sürekli düşünerek.
|