|
Bundan dört beş yıl önceydi sanırım. Son bilmem kaç yılın en soğuk kışını yaşamıştık. (Aynı şu anda son bilmem kaçyılın en sıcak günlerini yaşadığımız gibi.) Burhaniye Ören'deki o canım karabiber ağaçlarının çoğu donmuştu.
Bu arada bahçe duvarımın önündeki iki koca mimoza ağacım da öyle. Ağaçlarımın o kurumuş halleriyle karşılaşmam hayli dramatik olmuştu. Bir mevsim sonra mayıs ayında sokağa girer girmez ben o yemyeşil görkemli halleriyle kucaklaşacağımı umarken iki kurumuş ağaçla karşılaşmıştım. Dakikalarca yerimde çakılıp kaldığımı hatırlıyorum. Gözlerim dolu dolu olmuştu. Sonra kestirdim onları. Sert ağaçlardı. Şimdi çok pişmanım. Keşke diplerine taş sarmaşık ekseydim de dallarına sarılsaydılar. Neyse umarım bir daha böyle kışlar yaşamayız da ağaçlara yazık olmaz...
|