[lusoari]

(Link vermeyi beceremediğim için 2 sene önce yazmış olduğum yazımı ekleyemiyorum ama eğer okumak isteyen olursa hayvanlarla anılar başlığına bakabilir.)

Oğlum...

Aradan geçen 4 senenin sonunda senin bıraktığın boşluğu kimsenin dolduramayacağını çok iyi anladım.
Birlikte yaptığımız planları hatırlıyormusun? Her sabah erkenden kalkıp arabamıza binip kliniğe gidecektik. Akşam olunca eve gelip yemek yedikten sonra Ataköy'e gidip koşacak ve top oynayacaktık...
Evleneceğim zaman papyonunu takıp gelin arabasında keyf yapacaktık. Çoçuklarım olunca onlara ağabeylik yapacaktın...
Aklıma ne geldi biliyormusun? Hani sen 3 yaşındayken bir keresinde seni İstanbul'da babamların yanında bırakıp, erken dönmem gerekmişti yurt dışına. Her gün bizimkilerle telefonda konuşurken havlayarak telefonu isterdin, seninle konuşurken ise şikayet edercesine homurdanırdın. 15 gün sonra yanıma geldiğinde hava alanında yüzüme bile bakmayarak beni cezalandırmaya çalışmıştın ama akşam olunca uyumak için yanıma gelip, başını kalbimin üstüne koyunca beni affettiğini anladım...
Her sene aralığın 29-u yaklaştığında içimi bir korku sarıyor. Beni bırakmana 5 dakika kala gözlerimin içine baktığın o an ve hemen arkasından benim attığım o çığlık hala gözümün önünde koca bir kabus...
Senden tek bir ricam var oğlum! Hiç değilse ara sıra rüyalarıma gel, gel ki gözlerindeki ışıltınla bana yol göster, parıltılı tüylerini okşamama , mis kokunu içime çekmeme izin ver...
Benim için büyümeyen, hep küçük kalan güzel oğlum! Beni bırakıp giderek kalbime kor düşürmüş olsanda sana kırgın değilim. Aradan değil 4 sene 4000 senede geçse seni hiç unutmayacağım çünki babalar evlatlarını asla unutmaz...