Bergenya, nam-ı diğer kış ortancası... Kışın mor tonlarındaki çiçekleriyle ayrı bir keyif veren soğuk güzeli! Kendimi bildim bileli hep bir kış ortancamız vardı. Rahmetli babaannemin emektarlarından! Bir kova içinde hiç nazlanmadan, ne bulursa ona razı, nazsız çiçek. Her kış çiçeklenir. Soğuğu sever, sıcaklarda bolca su ister. Bahçedeki çamın gölgesinde keyifle yaşayıp gider...
Babaannemin vefatından sonra evin önüne arabalar fazla yanaşmasın diye sacdan dev boyutlu dikdörtgen bir saksı yaptırmıştık. İçine güzel bir toprak doldurduktan sonra uygun gördüğümüz bazı çiçekleri ektik. Annem yaz kış yeşil diye kış ortancasını da buraya almamızı önerdi. Yeni gübreli toprağı da görünce pek bir keyiflendi bizim bergenya. O kış çiçekle bezendi, serpildi iyiden iyiye. Sonra gelen geçen dibinden çalmaya başladı. Kele döndü zavallı kız önce. Sonra bir sabah kalkıp camdan baktığımda şoke oldum. Kapının önünde bir yığın toprak, saksının yerinde yeller esiyor. Bir saksıyı çalacak kadar düşmüş bu millet
İndim, eşeleyip toprak yığınını tekrar ektim kurtarabildiklerimi ama epey telef olmuş olan bergenya, iflah olmadı bir daha. Babaannemin hatırası diye epey gözyaşı dökmüştüm ardından.
Geçen yaz uzun süre tedavi için hastaneye gidip geldim. Bir gün otobüste gidiyorum. Trafik sıkışmış. Ne görsem, beğenirsiniz? Yol kenarında toprak bölüme bir saksı dolusu bergenyayı boşaltıp atmışlar. Çöp niyetine yani... Ne yapıp edip kavuşmalıydım ona. Hastane dönüşü, yol yürüme pahasına koşarcasına geldim oraya. Yakındaki marketten büyük bir poşet istedim. Öyle kötü bir toprakta ekiliymiş ki garibim, adeta bir kaya! Ana cadde üzerindeki insanların "deli mi ne?" bakışları arasında yüklenip kaya misali toprağı, düştüm evin yoluna. Kaya misali topraktan kurtarıp gübreli bir toprağa aktadım onu eve varınca. Horozumuz Willy pek bir sevdi ilk başta tadını, köşe bucak kaçırdım, yiyince birkaç yaprağını. Ama o tüm bunlara rağmen cömertliğini eksik etmedi...
