Çevrenizdekilere şöyle bir bakın. Kaç kişi sevdiği işi yapıyor? Ne acıdır ki, çoğu kişi yaptığı işi sevmiyor. Yapmış olmak için yapmayı ya da yapıyormuş görünmeyi tercih ediyor.
Benim de eski bir arkadaşım var. Arkadaşlığımız ta ortaokul yıllarına dayanıyor. Biz yıllarca dirsek çürütürken okuyup kariyer yapalım diye, o kolay olanı tercih ederek kariyer için babasının mesleğini seçti okumak yerine. Bir meslek ki işiniz gücünüz çiçekler, düşünsenize! Bize böyle bir iş sunulmuş olsa, değmeyin keyfimize. Biz işimiz değilken, her ayrıntıyı öğrenip onları yaşatma derdindeyken; "illallah" demiş işi "çiçekçilik" olan kişi! Sitede okuyup öğrendikçe, onların sahip olduğu onca yanlış bilgi ya da bilgisizlikle yıllardır bu işi hâlâ sürdürüyor olabilmeleri düşürüyor beni de hayrete.
Arkadaşım, Yalova'yı gidip seralardan birbirinden güzel çiçekler alıp; dükkanında satıyor, tıpkı babasının yaptığı gibi... Geçmişte ondan alıp yaşatamadığım öyle çok çiçeğim oldu ki! Şimdi düşününce anlıyorum ki, asıl hata bakımlarla ilgili bilgilerdeydi. Ne yazık ki, bu işi meslek olarak yapanların çoğu hiçe sayıyor bu işten yediği ekmeği. Sık sık yanına uğrarım. Müşterilere söylediklerini bir duysanız, çiçek bakımında hepsi devrim açacak gibi!
Çiçekler hakkında sahip olduğu şöyle böyle bilgisiyle yürütse de işi, değer verdiğim bir arkadaşımdır kendisi. Bilir misiniz, en çok ne üzer beni? Elinde kalıp satılmayan çiçeklerin hiç bilmez kıymetini, atıverir çöpe hepsini çuvallara tıktığı gibi. Siteyi tanıdıktan sonra bu arkadaşımın gözden çıkardıklarından o kadar çok kurtardığım çiçek oldu ki!
İşte onlardan biri. Yaz başı, yanına uğradığımda buz çiçeğinin kırılıp yere atılmış minicik bir dalı gözüme ilişti. Onu alıp eve geldiğimde bir hafta kadar suda köklenmeyi bekledi. İşte o minicik dalın şimdiki hali...
