|
Sevgili arkadaşlar,
ruhsuz insanlarla her zaman karşılaşıcağız ve bu evrende onlar da hep olacaklar.
Bir canlının acı çekmesine duyarsız kalan, o acıdan mutlu olan insanların bir kaç tanesinin son nefeslerini verirken yanlarında bulunma durumunda kaldım.
Balkondan kuyruğundan tuttuğu kediyi havada döndüre döndüre 3.kattan fırlatmış bir kadın sayesinde küçük yaşta nefretle tanıştım. Bu duygunun büyümesine sebep olan bu tür insanlara hep kızarım beni bu çirkin duyguyla tanıştırdıkları için.
Kızımı büyütürken bu nefret duygusundan elimden geldiğince uzak tuttum.
"Biz hayvanseveriz, onlar değil... nasıl ki hepimiz aynı değilsek... bu da böyle" diyerek bu duyguyu uzaklaştırdım bu tür insanlarlı ilişkilerimizde.
Yıllar sonra bu komşu kadının kızı, baktığı yatalak annesinin son nefesinde beni çağırdı.
Yapılacak birşey kalmamıştı ama ben 5-6 yaşlarında o fırlattığı, üç gün annemle ağzına pamukla su ve sütle beslediğimiz, günlerce bu kedinin başında döktüğümüz göz yaşları ve beslediğim nefretle dolu olduğum, inleyerek bir türlü ölemeyen kadın, tıpkı o kedinin çıkarttığı sesleri çıkarttı. Ambulans doktoru bile müdahele edemedi zaten sürekli yoğun bakımlarda idi, yapılacak birşey yok denildi ve son an beklendi.
Demek istediğim, çok hayvanlara eziyet etmiş biri kolay ölemiyor bunu gördüm. Ve hala bu iki ölüm hep gözümün önüne gelir. Ve ben zulmün insanoğluna yarar sağladığını görmedim.
Çocuk yaşımda nefret duygusunu ilk kez bu kadında hissetmeme sebep olan bu olayı,
Sevgili loveforlife'nin üstteki mesajını okurken benzerlerine tanık olduğum çocukluk yıllarım gözümün önüne geldi.
Siz elinizden geleni yapıyor ve çaresiz kalıp acı çekiyorsunuz ve bundan mutlu olan insanları görüyorsunuz. Lütfen bu çaresizliklerde yanlız olmadığınızı düşünün ve bazen bizler adaleti maalesef sağlayamıyoruz bunu kabul edin.
Sayın Nariel,
bir an önce kediyi o insanın mekanından alın ve hayati fonksiyonlarını kontrol edip, sonra sahiplendirme olayında çare arayın derim affınıza sığınarak.
|