[loveforlife]

İnsanların her geçen gün insani duygularını biraz daha yitirdiğini görmek içimi acıtıyor. Aslında çoğu zaman hayvanlar kadar merhamete ve sadakata sahip olamıyorlar insan maskesiyle dolaşan bu canlılar.

Arka sokağımızdaki yıkık dökük boş evde mahsur kalan 2 kedi yavrucuğu için günlerdir çırpındım. Bizim evle diğer binanın bahçesi bitişik ama geçmek neredeyse imkansız gibi. 4 yavrusu vardı anne kedinin nasıl olduysa o iki tanesini indirememiş zavallım. Çırpınışlarım sonuç vermedi. Çok geçmeden biri düşüp hem kendi hem de aşağıdaki iki kardeşi başında ağlarken can verdi minik pisi.

Ama diğeri bir türlü inemiyor, bense çaresizlikten ne yapacağımı bilemiyordum. Ev bir vakfa bağışlanmış, sözde yıkıp yurt yapacaklarmış. Ama nasıl vakıfsa hiç muhatap yok. Günlerce telefonda dursan da nafile. İtfaiye mal sahibini arayın deyip gelmiyor, mal sahibinin neye hizmet ettiği bilinmiyor...

2 kat balkonundaydı kedi, cam da açıktı ama içeride kapı, cam ne haldeydi bilmiyorduk. Günlerce hortum tutarak balkonda su birikintileri oluşturmaya çalıştım, yiyecek atmaya uğraştım. Sonra yan taraftaki komşuya şu mübarek günlerin hatrına rica ettim. onun terasından kovayla su indirdik yiyecek bir şeyler attık.El kadar bebe su içmeyi bile bilmiyordu ki!

Günler, geceler boyunca sürekli ağlıyordu pisicik. Tabii onunla beraber ben de... Sürekli bahçedeki anne ve kardeşlerine ulaşmaya çalışıyor ancak bunu bir türlü başaramıyordu. Anne kedi ve pisiciğin kardeşleri de o inemiyor diye hep ağladı. Onlara duvar üzerine yemek ve su koyuyordum da balkondaki acıtıyordu canımı. Aşağı inemedi ama sanırım içerde açık olan kapılardan geçerek terasa kadar çıkmış, tekrar da aşağı inememiş pisi. Dün ve bugün ölüyorum yalvarışları vardı miyavlamasında. İnlercesine, son nefesini verircesine miyavlamalarına yürek dayanmıyordu. Bugün diğer taraftaki balkondan çok rahatlıkla kediye ulaşabilecek olan komşuyu aradık annemle, "Allah rızası için bir şeyler atın!"dedik. Aylak insanlar sizi ve kedinizi eyleyemeyiz diyerek suratımıza kapattılar telefonu. Araya tanıdıklar sokarak itfaiyeye ulaştım bu kez, yalvardım gelin diye. Ben itfaiyeyi çağırmışım diye başladı bu kötü ruhlular bağırmaya. Ama bu arada kedicik son nefeslerini veriyordu evin bir yerlerinde. İnsanlar bana saldıradursun... Doldurup hepsine evimde bakaymışım.Taş atıp ezeceklermiş kedilerin kafalarını. Bundan sonra köpek kurtarma operasyonu da yaparmıymışım... Gerekirse onu da yaparım dedim merhametsizlere. Bu dinimize yakışıyor mu? Şu mübarek günlerde insanlık mı bu?

Zar zor bahçeden geçip bir şekilde ulaştılar eve. Ama yarım saat önceye kadar inlemelerini duyduğumuz pisiciği görmediklerini söylediler.Atlamaya çalışırlarken bir saksı biberimi düşürüp kırdılar, zerre kadar üzülmedim. Keşke(!) yeter ki kurtulsaydı bebecik... Camı kırıp bırakmış itfaiyeci çıksınmış diye. Yaşıyor olsa dahi, açlık ve susuzluktan perişan kalmış nasıl çıksın ki o yavru dışarı? Göz göre göre belki de son nefesini verdi bebecik... En kötüsü de hep ağladı kısacık ömrü boyunca. Artık inlercesine miyavlaması duyulmuyor. Ama bir şey yapamamış olmanın çaresizliğiyle benim içim acıyor, kavruluyor!

ve insan kılığıyla ortalıkta dolaşan varlıklar her gün biraz daha midemi bulandırıyor...