Ben bir kestane ağacıydım, yüce bir dağın doruklarında... Kalındım, serttim; ince dallarımda yapraklar açar, yapraklarımın arasına dikenli kozalar içinde kestaneler saklardım.

Ben bir kestane ağacıydım, diğer kestaneler arasında. Gölgeme insanlar gelirdi, sevinirdim. Onların neşesine neşe katar, bol bol oksijen verir, serinletirdim. Çocuklar gölgemde oynar; büyükler uyurdu. Kocaman bir günün, kocaman bir haftanın, kocaman bir ayın, belki kocaman bir yılın yorgunluğuydum ben.

Yaşlanmış dallarımdan yapılmış sazlar çalınırdı gölgemde; dinler ağlar, dinler coşardım. Türkülere ortak ederlerdi beni, türküleşir, dilden dile akardım.

Aman ölüm, zalım ölüm, üç gün ara ver,
Al başımdan bu sevdayı, götür yare ver.

Dizeleriyde inler;

At martini Debreli Hasan dağlar inlesin,
Drama mahpusunda Hasan, dostlar dinlesin.

Türküsüyle coşar, kahramanlaşırdım.

Çocuklar salıncaklar kurarlardı dallarıma, ben de çocuklaşır, dallarımı bir o yana , bir bu yana sallardım. Meyvelerimle onları sevindirir, bana verdikleri küçük zararlara kızmazdım.

Sincaplarım vardı benim, süslü kuyruklarını sever, okşardım. Kuşlarla ötüşür, gövdeme sarılan sarmaşıklarla sevişirdim.

Ben bir kestane ağacıydım. İnceydim, hassastım, duygusaldım.

Bir gün, bir ateş aldı beni. Diğer kardeşlerimle birlikte; inledik, ağladık, yalvardık: "Ne olur yapmayın, ne olur yakmayın! Küçük bir ateş alır, götürür bizi! Ne olur kıymayın!" Yazık! Duyuramadık sesimizi.

Kuşlar yanmış yapraklarımın arasında kaldı, sincaplar gövdemde. Çığlıkları, o amansız çığlıkları çığlıklarıma karışıyordu. Her yanımızı, her yanımızı alevler sarıyordu...

Ben bir kestane ağacıydım; meyvelerim bitti, çocuklarım gitti... Yaktılar, bir hiç uğruna yok ettiler bizi.

Ben bir kestane ağacıydım; kuşlarla şarkı söyleyemeyecek, çocuklara neşe veremeyecek, güneşe özlemim hiç bitmeyecek...

Ben bir kestane ağacıydım, türkülere sevdalı. Yanık türküm dillerden hiç düşmeyecek.

Ben bir kestane ağacıydım. Ben bir kestane ağacıydım!...

İrfan MUTLUER
Temmuz 2003 - Tire - İZMİR