Ağaç Arkadaşım

Ağaç, seni görünce yar diyesim geliyor,
Al beni kollarına, sar diyesim geliyor!

Hergün koşup altına, sırt verip oturduğum,

Dallarına tırmanıp ne hayaller kurduğum,

Yeşil yapraklarıyla türküler çağırdığım,

Kuşlarıyla eş olup birlikte bağırdığım,

Gölgesine uzanıp terimi kuruttuğum,

Bütün bir gün boyunca açlığı unuttuğum,

Çamaşır ipleriyle salıncaklar kurduğum,

Daldan dala uçarken jet pilotu olduğum,

Karıncası, kurduyla çok yolculuk yaptığım,

Rüzgârla sohbetine bayıldığım, taptığım,

Çatalına ev kurup göz deliği deldiğim,

Annemin çağrısını duymazlıktan geldiğim,

Çocukluk arkadaşım, beraber büyüdüğüm,

Gözlerim dolu dolu, boğazımda bir düğüm,

Bak, son defa burdayım; yeşilinden, gölgenden,

Ayrılık geldi, çattı... Gidiyorum artık ben!

Ayrılış zulüm gibi gelse de şimdi bana,

En büyük talihsizlik -Ne yazık!- oldu sana.

Sen ki ayıp, günahı, kesen ile yakanı,

Doğanın yeşiline hep kem gözle bakanı,

Her türlü kötülüğü anaca affedensin,

Almadan veren varsa, işte o yalnız sensin.

İnsanoğlu insafsız, susamış sanki kana,

Şurda yalnız kalmakla çok yazık oldu sana.

Biliyorum: bir sabah ya sağdan, ya da soldan,

Üç-beş kişi aniden belirecek bir yoldan,

Sevgi ile saygıyı bir anda aşacaklar,

Ellerinde baltayla sana yanaşacaklar.

Öpülesi şu gövden böyle dimdik durdukça,

İnsafsız keskin balta peş`peşine vurdukça,

Dalların, yaprakların, yuvasında kuşların,

Geleceğe kurduğun hayallerin, düşlerin,

Bir anda yok olacak... Ve seni yıkacaklar,

Bin parçaya ayırıp sobada yakacaklar...

Ve ben senden uzakta, seneler geçse bile,

Ta içimde bir sızı, gözlerimde yaş ile,

Nerde bir ateş görsem birlikte yanacağım,

Çocukluk arkadaşım, seni hep anacağım!

Kaynak: http://www.anafilya.org