Ayşe, horul horul uyuyan babası İbo'nun göğsüne yatmış, tam dalmak üzereyken kapı açıldı.
Gelen kardeşi Ahmet'ti.
Bağıra çağıra bir şeyler anlatmaya başladı.
"Kelimeleri ağzında çiğneme" dedi Ayşe.
"Söylediklerinden bir şey anlaşılmıyor."
Ahmet heyecanla "Çınar ağacı kurumuş" diye bağırdı.
"Kaşlarını oynatman gereksiz, anlıyorum" dedi Ayşe.
"Ne dediğimi anladığına emin misin?" diye hayret içinde sordu Ahmet.
"Ne kurumuş?"
"Çınar Ağacı!"
"Kurumuş mu? Olaamaaz..." diye bağırdı Ayşe.
Bağırmasıyla da İbo'nun kafasında pinekleyen Sarman, korkudan kirpi gibi olup, karşı duvara fırlayıverdi.
"Nasıl olur? Birdenbire mi?"
"Evet. Birdenbire."
"Bir ağaç birdenbire kurumaz."
"Kurumuş akıllım. Kurumasaydı kesmezlerdi herhalde."
"Nee...Çınar ağaicını kestiler mi?"
"Evet. Biliyorsun hastaydı."
Ayşe şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi. Önce hasır şapkasının yanındaki kirazları ısırdı. Sonra da babasının boynuna sarılıp, kalbinin "küt küt" atışını dinledi.
Neyse ki babası yaşıyordu. (Arka Kapaktan)

Kitabın aldığı ödül(ler):
Noma Concours Özendirme Ödülü, 1986

ISBN: 975329445X
Basım Yeri/Tarihi: İstanbul, Mayıs 2004

www.kitap-net.com